Als je doodgaat, mam.
“Eet je boterham eens op, lieverd.” Maandagochtend. Heel vroeg. Kleine man heeft zijn hoofd in zijn handen en staart in het niets. Manlief en ik hebben al verschillende blikken met elkaar gewisseld. “Voel je je niet lekker?” Vragen we bijna tegelijk. Geen reactie. Ik haal de pasta pot opzichtig uit het mandje met beleg en zet hem midden op tafel. Zo. Dat heeft effect. Kleine man lijkt te ontwaken. “Mam?” vraagt hij met gefronste wenkbrauwen. “Als u doodgaat hè, gaat u dan naar de dierenhemel net als de merel die uit de boom gevallen was?” Ik slik. Ik slik nog eens. Tot voor kort had ik hier wel een antwoord op geweten. Had ik vast wel iets moois kunnen zeggen. Nu weet ik even niets te zeggen.
In de enerverende week, die achter ons ligt, ben ik, samen met het kleine mensje, even heel dicht bij de dood geweest. En dat beneemt me de adem. Ik had een cyste (goedaardig gezwel; ruimte met vocht) vlak naast mijn baarmoeder, op mijn eierstok. Die cyste was topzwaar geworden en drie maal rond mijn eileider gedraaid. De bloedtoevoer is toen gestopt en mijn eileider en eierstok zijn compleet afgestorven. Door een spoedoperatie zijn deze verwijderd. Hoewel ik eerder, meerdere keren, erg veel pijn had, heeft geen enkele dokter actie ondernomen, ondanks mijn aandringen. Eén presteerde het zelfs om te zeggen: “Een zwangere vrouw met weinig slaap, heeft allicht klachten.” Dat ik al nachten niet sliep van de vreselijke pijn, werd even vergeten. En toen was het bijna te laat…
“Waarom denk je dat mama doodgaat, lieverd?” Vraag ik met trillende stem. “Omdat u heel ziek was.” En dan denk je dat hij er niet zoveel van meegekregen heeft. Dat het ‘wel een beetje gek was, zo veel bij opa en oma’, maar dat hij de essentie niet begreep. “Mama was heel ziek, maar de dokters hebben mij toch weer beter gemaakt? Ik hoop dat ik nog heel lang jouw mama mag zijn. En als je dan heel groot bent, en mama heel oud, dan ga ik niet naar de dierenhemel, maar naar de mensenhemel. Daar is het heel fijn.”
Het wordt stil. Hij heeft zijn hoofd weer in zijn handen en staart weer voor zich uit. Even maar. “Mag ik dan nu een boterham met pasta?” Ik lach door mijn tranen heen. Het lijkt erop dat mijn antwoord is goedgekeurd.
