Over 'jormonen' en 'krentendrollen' enzo
“Mam, vandaag ga ik alleen boos praten!” Het is ‘s ochtends kwart over zes en meneer haalt me met deze serieuze mededeling uit mijn slaap. “O,ja?” vraag ik slaapdronken. “Ja”, zegt hij stellig en klimt op bed. “Waarom dan?” Vraagt manlief, waar de slaap inmiddels ook geweken is. “Nou, dat doet u toch ook wel eens, mam.” Ik bijt even op m’n lip. Tja, die hormonen doen niet altijd wat ik wil. Meestal kan ik het aardig verbergen. Maar soms, heel soms, heb ik zo’n dag… Dan zie ik overal van die stralende, zwangere vrouwen, met nauwelijks een buik, zonder wallen en met prachtige kleding volgens de laatste mode. Dan heb ik zo’n dag waarop ik die vervelende hormonen niet in toom kan houden. Dan ben ik alles behalve, zeg maar. En, toegegeven, dan daalt mijn stem een octaaf. Evenals mijn mondhoeken en wenkbrauwen, trouwens. Dan vind ik het opeens niet meer zo leuk dat kleine man ‘even bloemen ging plukken voor mama’- uit de net ingeplante tuin, welteverstaan. Dan kan ik me opeens groen en geel ergeren aan die vieze spijkerbroek van manlief, die al wel een halve dag op de wasmachine ligt in plaats van erin. Opeens ben ik klaarwakker. “Laten we maar lekker boterhammetjes gaan eten, vent”, mompel ik, in de hoop hem op andere gedachten te brengen. Eenmaal aan tafel staat er een bonte verzameling aan lekkernijen. Kleine man heeft al twee boterhammen en een eierkoek verorberd, als hij weliswaar keurig, maar met precies dezelfde ik-ben-zwanger-en-heb-mijn-dag-niet-vandaag stem vraagt: “Mag ik alstublieft een krentendrol, papa?”. Manlief verslikt zich spontaan in zijn bruine boterham met kaas en ik krijg de slappe lach. Tranen rollen over mijn wangen. “Niet huilen, hoor mam”, zegt kleine lieverd toch ietwat bezorgd. “Dat zijn vast de jormonen.” Geen idee waar hij die wijsheid nu weer vandaan heeft gehaald. Als manlief en ik weer enigszins bij onze positieven zijn, besluit hij “dat lachen veel leuker is dan boos-zijn.” Verstandige keuze. Helemaal mee eens. Hoop van harte dat ik het ook kan volhouden. Maar met die hormonen, weet je het nooit.
