top of page

'Op alle dag'

"Dit is een ode aan de vrouw, die van mij, die van joouuuu", galmt het door het huis. Als kleine man op zijn manier ook nog 'ns begint mee te lallen - sorry, ik heb er echt geen andere benaming voor - is het plaatje compleet. Ik schiet spontaan in de lach. Ten eerste omdat manlief een hartgrondige hekel aan Nick en Simon heeft en hen nu, zonder blaam, feilloos citeert. Ten tweede omdat er niet zo heel veel ode te brengen valt aan dat stuk chagrijn van 'n vrouw, want: "ruim die zooi nou eens op! Niet met je schoenen op mijn pas gedweilde vloehoer! Blijf met je handen van de ramen af, die zijn net gezeemd!" Ik zou dolgraag gierende hormonen de schuld geven, maar ik moet heel eerlijk toegeven dat dat niet helemaal opgaat. Het is veel meer koudwatervrees, ben ik bang, in combinatie met een flinke dosis nesteldrang. Zevenendertig weken zwanger: aah! Dat betekent dat het vanaf nu ieder moment kan gaan gebeuren. Daar krijg ik toch 'n beetje de kriebels van. Het huis moet schoon zijn én blijven, anders is bevallen echt geen optie. Niet bewegen dus, is het strenge advies aan mijn mannen. En dat is best moeilijk voor een wiebelkontje eerste klas. "Mag ik alstublieft met papa buiten spelen, mam?" Vraagt zoon haast smekend. Ik sta nog net niet te juichen. "Natuuuurlijk", is mijn iets te snelle antwoord. Als ik de twee mannen zo samen buiten zie, voel ik me opeens toch een beetje schuldig. Wat nou ode aan de vrouw? De enige twee die op dit moment een ode, een staande ovatie verdienen, zijn mijn twee mannen. Geen onvertogen woord verlaat hun lippen. Hoe vaak ik ook mopper. Als kleine man dan, nadat hij zijn neus tegen het raam heeft gedrukt, met modderschoenen naar binnen is gesprint en al zijn speelgoed over de grond heeft gegooid, zegt dat ik de liefste mam van de hele wereld ben, heb ik opeens geen erg meer in al die viezigheid en is mijn donderbui spontaan overgedreven. Wat een heerlijkheid! Ik hoop dat jullie het nog even volhouden. Het is ten slotte nog maar zo'n vijf weken. Dan beloof ik dat ik, na de bevalling - dat dan weer wel - jullie een staande ovatie geef met een ode als toegift.


Meet the parents

Getrouwd met de liefste | Trotse moeder van 2 | Schrijfster&Blogger | Communicatie&Design | Onderwijs | Perfectionist | Creatieveling | Leef(t) vanuit het hart!

Tweets
Recent Posts
Search By Tags
Er zijn nog geen tags.
bottom of page