Mam, waar is de buik?!

Heel zachtjes gaat de slaapkamerdeur open.

"Mag ik al komen?" Vraagt een stemmetje, nog schor van de slaap.

Het is donderdagochtend.

Half zeven.

In de nacht heeft de hemel heel even de aarde aangeraakt.

In het aardedonker, mochten we eindelijk kennismaken met ons meisje.

Werd alles licht.

In 2,5 uur tijd werd alles anders maar toch zo vertrouwd.

Kleine man weet nog van niks.

"Kom maar, hoor", antwoord ik eveneens schor.

Met een heel leger aan knuffels klimt hij op het grote bed.

Als hij net tegen me aangekropen is, veert hij weer overeind.

"Mam", roept hij, iets te hard. "Waar is de buik?"

Het antwoord laat zichzelf horen vanuit de wieg.

"Huh?", vraagt hij intens verbaasd, "waar komt die nou vandaan?"

We schieten in de lach.

Manlief tilt hem op.

"Dit is onze baby. Ze is vannacht geboren."

Als we met z'n drieën over de wieg gebogen staan, kijkt kleine man met een schuin oog naar mijn buik.

"Hij's nu wel 'n beetje slap, mam." Zegt hij ernstig.

"Maar de baby vind ik echt lief! Mag ik haar aaien?"

Als hij daarna een kus op haar hoofdje geeft en zegt dat hij nu echt blij is, worden we even stil.

De eerste momenten als gezin.

In ons geheugen gegrift.

Onuitwisbaar.

Kostbaar.

Onnoemlijk groot.