Even wachten
‘Mama, mama, mag ik een snoepje?’ Zoonlief kijkt me smekend aan met zijn grote blauwe ogen. Ik klop mijn stofdoek nog maar eens uit. Kan ik even nadenken. Ik had het immers beloofd. Hij mag vanmiddag een snoepje. Altijd na het slapen. ‘Nee, nu nog niet, besluit ik, nog even wachten. Mama is nog even bezig.’ Hij gaat weer spelen. Gelukkig. Al snel is hij zijn vraag vergeten. Althans, dat dacht ik. Precies tien minuten later staat meneer weer naast me. Dit keer pakt hij mijn hand vast en trekt me al een beetje richting de kast. ‘Mama, mag ik nu een snoepje?’ Ik zucht onhoorbaar. ‘Nee, mop, nog niet. Wacht nog maar heel even.’ Zoonlief zucht. Hoorbaar. ‘Oké dan.’ Hij gaat weer naar de berg duplo. Dit keer met zijn schoudertjes ietwat gebogen. Ik voel me schuldig. Wat is dat toch? Dat nee-nu-niet-wacht-nog-maar-even-gedoe. Ik had me, voordat ik moeder werd, toch echt stellig voorgenomen niet zo’n je-wacht-maar-even-mama te worden. Soms is het moeder-zijn toch best lastig. Had je maar een kant en klare handleiding. Ideaal. Reageer zus in deze situatie, reageer zo in deze situatie. Ik schud m’n hoofd maar eens en gooi de stofdoek op de hoop met vieze was. Zo. Dat is ook weer klaar. ‘Kom je, lieverd?’ Roep ik, als ik langs de speelkamer loop. ‘Mama is klaar, we gaan lekker wat drinken en een snoepje eten.’ ‘Nee mam, even ‘jachten’ (tja, zoonlief zijn vocabulaire is nog niet helemaal op en top). Ik ben nog even bezig.’ Ik schiet in de lach. Boontje komt om haar loontje. En terecht.
