Het verkleedleed. Zucht
Tja, wie zwanger is, moet er toch echt aan geloven: positiemode. Noem me geen echte vrouw, maar ik háát winkelen. Al dat geslenter. Winkel in, winkel uit. Ik zie het meer als noodzakelijk kwaad. Zo ook dit weekend. Manlief heeft het leuke idee om samen een dagje uit te gaan. ‘Lekker shoppen, lief,’ zegt hij opgetogen. Eenmaal in de auto, moet ik na vijf minuten al plassen. Nodig plassen. ‘Hou het maar even op,’ knipoogt hij naar me. O, ik zou best willen hoor. Als het lukt. Ik kan het niet laten even te zeggen dat alles voor eigen risico is. ‘Dweil jij?’ Manlief lacht alleen. Aangekomen in de stad, ga ik als een malle op zoek naar een wc. Al snel hebben we er één gevonden. Zo. Dat lucht op. Lief trekt me vervolgens de eerstvolgende winkel in. ‘Hier hebben ze vast mooie positiekleding.’ Ik mompel wat en kijk ongeïnteresseerd naar de rekken met jurken, broeken en truien. Heb ik de laatste tijd wel vaker last van, dat ongeïnteresseerde. Ik geef de hormonen maar de schuld, denk ik. Al snel komt er een verkoopster op ons afhuppelen. ‘Ah, meneer, mevrouw, in blijde verwachting zie ik. Van harte, hoor!’ ‘Joh, zou je denken?’ Wil ik haar vriendelijk van repliek denken. ‘Waarom zijn we anders in een zwangerschapswinkel?’ Ik houd wijselijk mijn mond. ‘Had u iets specifieks in gedachten?’ Al snel komt die blijde gup met een heel arsenaal aan kleding onze kant op. ‘Nou, hier zit vast wel iets voor u bij.’ Ik begeef me naar het naar zwangerschapszweet-ruikende pashokje en ga me verkleden. Al snel hoor ik dat mijn lief en de verkoopster in een geanimeerd gesprek verzeild zijn geraakt. Zit dat mens nou met mijn man te flirten? ‘Heeft u er ooit wel eens over nagedacht waarom het positiemode heet?’ vraagt ze al even blij en legt haar perfect gemanicuurde hand op zijn arm. ‘Ik bedoel, als een zwangere vrouw iets niet is, is het wel in positie.’ De stoom komt inmiddels uit mijn oren. Ik sta al in de startblokken om dat mens alle hoeken van het pashokje te laten zien als de rustige stem van mijn lief klinkt: ‘Zo, vindt u dat? Apart. U werkt tenslotte in een positiemodezaak.’ Ze haalt haar hand weg, zie ik door een kier. ‘Daarnaast vind ik mijn vrouw de mooiste die er is. Voor mij heeft ze de hoogste positie. En wat u daarvan vindt, kan me eigenlijk niets schelen.’ Hij kijkt om het hoekje en vraagt of ik al klaar ben. Ik kleed me aan en geef de stapel kleren terug aan de iets minder blijde gup. ‘Nou, nog een prettige dag hè.’ Gniffel ik. Hand in hand lopen we de winkel uit. ‘Zullen we naar huis gaan?’ vraag ik en knijp even in zijn hand. ‘Goed idee’ zegt hij lachend en slaat een arm om me heen. ‘De hoogste positie,’ fluistert hij, ‘niet vergeten hoor!’ En dat, maakt alles weer goed.
