Etenst(r)ijd

Eén keer in de week is de keuken verboden terrein. Dan gaat de deur dicht en het fornuis aan. Sluipen, heel langzaam, allerlei heerlijke geuren de woonkamer binnen. Dan hoor ik zachtjes zingen of juist uitbundig gefluit. Terwijl ik - soms iets te - fanatiek een spelletje speel of een verhaaltje voorlees, verdiept manlief zich in het eten. Als ik nieuwsgierig de deur open en om een hoekje kijk, word ik zonder pardon verbannen. 'Geduld, mop, geduld.' Klinkt het dan eigengereid. Na wat een eeuwigheid leek, verschijnt eindelijk een dampende pan op tafel. Natuurlijk kan ik het niet laten om even het deksel op te tillen. Met lege maag en gulzige ogen aanschouw ik al het heerlijks, als ik gemurmel hoor in mijn rechteroor. Het is kleine man, die zich steevast een nieuw zin heeft aangeleerd: 'dat lust ik echt niet, hoor!' Met de nadruk op echt niet. 'Je weet niet eens wat we eten,' ga ik er tegenin. Oeps. Fout. Heel fout. Had ik beter niet kunnen doen. Ik krijg vervolgens een hele uitleg in peuterpubertaal waarom hij dat niet soldaat gaat maken. Want 'van wortels krijgt hij misschien wel oranje haar en van 'die groene dingen' moet hij spugen. Tja. Hoe hij überhaupt weet wat er in die pan zit, is me nog altijd een raadsel, trouwens. Stelregel is toch echt: minstens drie happen - of hapjes, dan ben ik ook al heel blij - proberen. 'Kijk, pap heeft zelfs jouw lievelingsvlees gemaakt.' Zit ik hier nu echt te smeken of hij wil eten? Ik besluit mijn mond maar te houden. Af en toe kijk ik eens van kleine man naar zijn bord en weer terug. Hij schudt alleen zijn hoofd. Mijn wenkbrauwen zakken tot ergens op mijn knieën, evenals mijn eetlust. Wanneer ik in een schietgebedje vraag of deze fase snel voorbij mag zijn, kijkt zoonlief me aan met een grijns van oor tot oor en verdacht glimmende oogjes. 'Ik vind u zo lief, mam!' Hij neemt een slok melk en richt zich tot papa. 'Was een leuke dag vandaag, hè pap?' Vervolgens neemt hij triomfantelijk een hap. En nog één. En, zowaar, nog één. 'Pf,' zegt hij met volle mond. Kleine stukjes wortel belanden ergens op het tafelkleed. Ik zit met opgekrulde tenen. Zeg er alleen niets van, veel te bang dat hij stopt met eten. 'Lust ik echt wel!' Manlief en ik barsten los in spontaan gejuich. Als we ook nog een applaus willen geven, wordt het kleine man toch iets te gortig. 'Niet doehoen!' Als hij verzadigd is - wat ik me toch echt niet voor kan stellen na drie happen - kijkt hij om zich heen. Eerst naar mijn bord. Dan naar het bord van manlief. 'Moeten jullie niet eten? Drie hapjes maar, kunnen jullie best.' Zucht. Ik geef het op.