Scheidingsperikelen

Het is genoeg. De maat is vol.

De situatie werd onhoudbaar. Ik heb hem voor een ultimatum gesteld. Zij eruit. Of ik eruit. Eén kan ik me nog voorstellen. Twee misschien net. Maar tweeëntwintig?! Er is gewoon geen plaats meer in bed. "Het is gemeen!" roept hij met luide stem. "Ik vind ze allemaal even lief."

"Onzin!" schreeuw ik terug. "Je hebt vast een favoriet." Zuchtend begint hij met sorteren en selecteren.

Ik kijk toe. Tranen in mijn ogen. Maar het kan niet anders. Het is het beste voor iedereen. De bruine hier. De rode daar. Die blonde kan wel weg. Uiteindelijk houdt hij er drie over. De grootste. Mooiste. Ik vind het acceptabel. de eerste nacht is wat onwennig, geeft hij toe. Een beetje apart, misschien. Maar na twee nachten is het ergste leed geleden. Is het bed weer voor hemzelf. "Zoveel ruimte: echt fijn." "Zie je nou wel, lieve schat," antwoord ik glimlachend. "Tweeëntwintig was echt te veel, hè." "Ja, helemaal waar." Ik ben blij dat je het eindelijk inzag." Geen tweeëntwintig knuffels meer tussen de lakens van kleine man. Maar drie. En dat is voor nu ruimschoots voldoende. Meer dan genoeg. Gelukkig is hij het met me eens.