Tosti's en andere heerlijkheden
Ik eet ze graag. Heel graag. Ik kom er maar meteen eerlijk voor uit, hebben we dat ook weer gehad. Ik hou van die knapperige buitenkant en de lekkere zachte kaas aan de binnenkant. Ik eet ze als ontbijt, als lunch, als diner. Ik kan zelfs ’s nachts de verleiding niet weerstaan. Zachtjes, om niemand wakker te makken – hoewel dat niet zo heel moeilijk is, aangezien beide mannen een bos aan het omzagen zijn – laat ik me uit bed glijden. Ik schiet mijn vergane pantoffels aan en sluip de trap af. Zorgvuldig vermijd ik de derde tree van onderen, die kraakt nogal. Nadeel van een oud huis. Mijn ogen moeten even wennen aan het intense donker, maar al snel vind ik mijn weg naar de voorraadkast. Op de tast vind ik het tostiapparaat. Wat een geluk dat Manlief die – uit zichzelf! – aan de sint vroeg én kreeg. In het holst van de nacht sta ik, aan het aanrecht, kaas te schaven. ‘Lekker veel,’ spreek ik mezelf toe. Je moet wel proeven dat er kaas op zit. In mijn hongeraanval ga ik op zoek naar iets wat nog meer flair aan mijn tosti moet geven. Zoiets als ananas of tomaat. Het water loopt me in de mond. Ik draai me om en doe behoedzaam de deur van de kast open. Wederom zachtjes, de deur piept nogal. In mijn drang naar voedsel stoot ik de dweilstok om. Ik mopper binnensmonds dat ik dat ding ook ergens anders neer had moeten zetten. Die kast staat eigenlijk ook veel te vol. Ik wring me in een gekke bocht en stoot mijn voet tegen de stofzuiger. Ik mopper weer. Dit keer niet zo zachtjes. Woedend kom ik tot de conclusie dat we noch ananas noch tomaat in huis hebben. Wat een slechte huisvrouw ben ik eigenlijk? Iedere vrouw heeft dat toch standaard in huis? In gedachten noteer ik beiden op mijn boodschappenlijstje. Morgen meteen even halen. Ontmoedigd slenter ik terug naar het aanrecht. Mijn tosti , die nog geen tosti is, ligt geduldig op me te wachten. Zodra ik zie dat het apparaat is opgewarmd, neem ik het in gebruik. Zo. Nu maar wachten. Twee hele minuten. Ik pulk een velletje van mijn hand, vlecht mijn haar opnieuw, tik een irritant wijsje met mijn vingers op het houten aanrechtblad en maak een vreugdedansje als het groene lampje gaat branden. Ik kan niet wachten om hem soldaat te maken. Ik draai me om en schrik me naar. Daar staat iemand. Nee, niet iemand, mijn man! Hoe is dit mogelijk? Normaal kan ik een kanon naast hem afschieten en slaapt hij rustig verder, zonder zich ook maar een keer te verroeren. En nu? Nu staat hij tegenover me in de keuken en voel ik me betrapt. ‘Hoi’, stotter ik. ‘Had je ook honger?’ ‘Ben je nu echt om half drie ’s nachts een tosti aan het maken?’ vraagt Manlief met verbazing in zijn stem. ‘Ja.’ Bloos ik. ‘Ik had zo’n trek. Ik moest even wat eten.’ Hij grinnikt. ‘En je hebt er om half elf ook nog twee op!’ ‘Ja-ha ik weet het.’ Geïrriteerd nu. Mijn tosti wordt koud op deze manier. ‘Wat ben je toch een gek wezen’. Hij lacht hardop. Ik glimlach. Als een boer met kiespijn welteverstaan. ‘Toch hou ik van jou, hoor. Hoe gek je ook bent.’ En hij legt zijn handen op mijn buik. Nu lach ik ook. Voluit. Stralend. ‘Zal ik er voor jou ook maar één maken, nu je toch wakker bent?’ Wat is het toch heerlijk om zwanger te zijn!
