SOS: Spin op Slaapkamer

Je denkt dat je zomaar onze slaapkamer kan binnendringen. Ongezien. Ongestraft. Maar ik zie je wel. Goed, ik geef het gelijk toe: ik ben geen nachtbraker. Nooit geweest, trouwens. Met kleine oogjes volg ik je. Houd ik je nauwlettend in de gaten. Verwonder ik me over het gemak waarmee je door onze slaapkamer flaneert. Het is dat ik niet durf te bewegen, anders zou ik je met liefde naar je laatste rustplaats begeleiden. Oeps. Dat klinkt niet echt aardig, geloof ik. Nou en. Na tevergeefse pogingen om via verwrongen morse codes de aandacht van manlief te trekken, zit er maar één ding op. Een noodsignaal. Mijn laatste redmiddel. Gillen. Heel. Hard. Gillen. Manlief schiet overeind. 'Waar is de brand?' Roept hij, terwijl hij verwilderd om zich heen kijkt. Inmiddels sta ik op bed, handig balancerend tussen de kussens. 'Nu op de grond!' Bijt ik hem toe en wijs met trillende vinger naar de grond, waar mijn aartsvijand zojuist is neergestreken. 'Schat, doe normaal.' Ik ben buiten zinnen. 'Als dat ding me aanvalt, is het jouw schuld, ja.' Totale paniek. Zuchtend staat manlief op, pakt het ding tussen duim en wijsvinger en houdt hem triomfantelijk omhoog. 'Ach, zo'n kleintje.' Ik wacht met de dekens tot aan mijn neus opgetrokken totdat het gevaarte in de wc is gebonjourd. 'Zo, dat hebben we ook weer gehad', kreunt manlief als hij tussen de lakens stapt. Als ik bijna slaap, voel ik opeens iets kriebelen in mijn nek. Nog voordat ik kan gillen, hoor ik onderdrukt gegrinnik. 'Wist je dat die grote zwarte nooit alleen komen?' 'Klier!' Roep ik, terwijl ik hem een por geef. Even later, als ik, toch 'n beetje schuldbewust, tegen hem aan kruip en hem bedank voor zijn heldhaftige redding, slaat hij een arm om me heen. 'De volgende keer doe ik het weer hoor'. Tjonge. Ik bof maar. 'Als jij het maar niet meer midden in de nacht op een gillen zet.' Ik zal het proberen. Echt. Ik ben nou eenmaal niet zo'n held. En die dingen maken me onberekenbaar. Ik kan er niets aan doen.